Mostrando entradas con la etiqueta LITERATURA GALEGA. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta LITERATURA GALEGA. Mostrar todas las entradas

viernes, 10 de septiembre de 2021

LA HERIDA DE BACH


 

"...le pregunté el motivo de la celebración:

- Para olvidar.

- ¿Qué debemos olvidar?

- Que somos felices..." La herida de Bach (pág. 130)

Durante el largo puente he terminado de leer esta extraordinaria historia sobre un viaje (o dos viajes), sobre el enamoramiento, la pérdida, la búsqueda y el amor (a la música y al amor); ha sido definida por algunos críticos como novela histórica, e historia tiene, pero yo la definiría como una novela original, contemporánea y profundamente poética sobre un hecho histórico narrado a dos voces por la misma voz.

El autor reseña, al final, toda la música que ha escuchado mientras escribía; yo he escuchado mientras leía las piezas que componen la fabulosa Suite de las Ocho (mismo autor que la novela) especialmente el Elogio de la pereza.

He disfrutado muchísimo!!🌞🌞🌞

Sinopsis (ed. Grupo Beroly)

"1720 fue un año relevante en la biografía de Johann Sebastian Bach, aunque uno de sus hitos más significativos -el viaje que realizó a Karlsbad acompañando al príncipe Leopold von Anhalt-Köthen- apenas esté documentado. ¿Qué ocurrió realmente durante aquella prolongada estancia en la ciudad termal?

Ese será el punto de partida de una obra que no se ajusta a los parámetros de la novela histórica al uso, sino que nos invita a participar en el proceso de recreación de la figura del monumental compositor: su tiempo, sus pasiones, alegrías y frustraciones. Al ensamblar todas las piezas, el lector obtendrá un retrato del hombre del Barroco sorprendentemente parecido al que podrá contemplar al enfrentarse al espejo: allí descubrirá su propia herida. El juego literario está servido."

Quinito López Mourelle se doctoró en 2001 en la Universidad Complutense con la tesis La figura del héroe en la narrativa de Álvaro Cunqueiro, publicada en 2004 por la Diputación de Lugo. Con la editorial Ézaro ven la luz sus primeras cuatro novelas (Confines. Breve teatro para debutantes, Pimienta Negra, Sin Ana Beatriz, Orquesta Voland) y posteriormente lo hará Mi última reencarnación (2016) bajo el sello editorial Zaerasilvar. Poeta, periodista y músico.

#LIBROS #reseñas2020






viernes, 20 de agosto de 2021

EL CABO DEL MUNDO


 

O cabo do mundo es un accidente geográfico singular de la Ribeira Sacra gallega, y con ese nombre bautiza Xabier Quiroga su novela, con un doble sentido geográfico y personal, nos hace transitar por los oscuros tiempos de la guerra civil española y sus atrocidades motivadas, casi siempre, por hechos ajenos a la politica; al tiempo nos muestra la vida destrozada de un hombre que, con su último aliento quiere redimirse de la indecisión, la insatisfacción y la cobardía que le han gobernado inmisericordemente.

Es más una novela de sentimientos que de acción, en la que Quiroga logra transmitir el desasosiego que produce la mentira, la insatisfacción del desconocimiento y los remordimientos por la maldad. "¿Qué harías si no te quedase nada de vida? Esta es la pregunta que se dispone a responder el profesor Carlos Pereiro, protagonista de esta historia, cuando su médico le dice que le faltan pocos meses para morir." 

Vidas destrozadas y una inmensa capacidad de resistencia. Premio de la Critica de Galicia 2018.

Me ha gustado mucho!!🌞🌞

Sinopsis (ed. RBA)

Una gran novela galardonada con el Premio de la Crítica en Galicia que rescata uno de los episodios más siniestros y desconocidos del franquismo.

¿Qué harías si no te quedase nada de vida? Esta es la pregunta que se dispone a responder el profesor Carlos Pereiro, protagonista de esta historia, cuando su médico le dice que le faltan pocos meses para morir.

Comienza así una búsqueda centrada en dos temas del pasado: la mujer que siempre amó y el oscuro pasado de su padre, que le llevará hasta los siniestros asesinatos de las Brigadas del Amanecer en la Ribeira Sacra durante los años más duros de la represión franquista.

Partiendo de una minuciosa investigación histórica, uniendo realidad y ficción, atesorando un enorme talento narrativo y una prosa envolvente, Xabier Quiroga firma una novela memorable que nos traslada a un sugestivo espacio literario en la Galicia profunda donde memoria e identidad se confunden: O Cabo do Mundo.

#LIBROS #reseñas2019


martes, 29 de agosto de 2017

GALIZA MUTANTE: PODER NUCLEAR!


RESEÑADA por losrelatosdepatri para LIBROS,  el 15 de Julio de 2013.
Terminada "Galiza mutante. Poder nuclear" de Tomás González Ahola.
Una novela que aúna ciencia ficción, fantasía, aventuras y con ciertas dosis de terror, en la que se nos crea todo un mundo disparatado situado en una Galicia post apocalíptica, poblada por mutantes y prácticamente arrasada. Una crítica demoledora a la religión, el poder y a u...na sociedad que nunca aprende de sus propios errores regada con un humor muy ácido y lleno de guiños desternillantes a personas, lugares, cultura popular, situaciones ... característicos gallegos además de homenajes a grandes genios de la fantasía como Lovecraft, Tolkien o Úrsula K Le Guin.
Una novela original, sorprendente, muy ágil, que se devora con una sonrisa en el cara.
Sin duda con muchas ganas de que llegue su segunda parte.

Sinopsis (Urco Editora)
Miles de estacións teñen pasado dende que O Froilán baixou dos ceus e rematou coa decadente civilización da Xente Vella. Cmph'sthulhu, a cidade dos Sete Círculos, gobernada polos Sete Bispos Mutantes, érguese no centro dunha vizosa terra que vai dende os infranqueábeis montes Áncaros ata o Mar da Fin do Mundo. Catro mutantes han chegar ata ela na procura do seu Destino, atopando namentres aventuras, perigos e misterios que se remontan ata os tempos do Grande Caos.

Galiza Mutante: Poder Nuclear! (fragmento)

"Dúas diminutas figuras escuras avanzaban lentamente sobre unha enorme explanada gris e vermella de formigón e ferruxe. As ondas do mar picado batían contra as apodrecidas carcasas de aceiro que sobresaían da auga formando un cemiterio de monstros mariños varados sobre os que aniñaban as impoñentes e inmisericordes aves carnívoras da costa. Do outro lado, unha infinita mole selvática de árbores mutadas e torréons medio derruídos bocexaba con incotábeis bocas rectangulares de vidro escachado. O Pastor arquexaba e no seu rostro líanse gravados a lume os síntomas do terror máis salvaxe. A outra figura que avanzaba ao seu carón con paso desgairado non deixaba de bracear con xestos ampuloso dos seus membros superiores rematados en poutas de dedos membranosos, como os dun parrulo.
-Meu, inda non sei como atrevesiches a sidade ti só. Sorte que che mirín a tempo antes de que as ghavotas che pillasen. Miña irmán non tivo tanta sorte coma tí, meu. Papárona toda antes de que puidese dar un chío. O Pastor seguía calado, igualmente horrorizado pola súa xornada a través das ruínas malditas de Vigh como pola criatura anfibia e falangueira que non o deixaba en paz. Érache un auténtico monstro aquel ser que se facía chamar Costenla e que cos seus berros agudos e roncos atraera sobre eles un escuadrón das xigantescas aves brancas e grises de pico serrado que el chamaba 'ghavotas'."

NINGUÉN LEMBRA


RESEÑADA por losrelatosdepatri para LIBROS, el 21 de Junio de 2013.
Leído “Ninguén lembra” de Vanesa Santiago Vázquez.
Se trata de una novela de fantasía muy bien hilada que nos lleva a un mundo igual al nuestro, pero poblado por personas, que por decirlo de alguna forma tienen una series de “dones”, serían los y las maer, los y las lüin, las aerin, las deleuskas, ... En concreto se centra en una serie de personajes que se van encontrando para cumplir con una misión, salvar a una princesa que es la última esperanza de un reino muy lejano. Aunque el argumento sería este de una forma muy resumida, se trata de una novela más compleja de lo que parece, en la que se nos habla de múltiples temas muy humanos y muy reales: la búsqueda de uno mismo, el crecimiento, la superación, los sueños, la libertad, el poder,... y muchos más en los que se pueden bucear y que creo que se pueden ir encontrando con una segunda lectura. He de decir que me ha gustado mucho, está narrada de una forma en la que a veces aparecen pequeñas historias muy hermosas que, aunque no lo parece, son una parte importante del argumento. Tiene ese sabor a cuentos, a leyendas escuchadas en una noche invierno junto al fuego, de sabiduría femenina que va pasando de generación en generación, porque si algo tiene esta novela, es una gran importancia del mundo femenino y ese poder que esconden las mujeres, esa fortaleza, esa esencia de las madres, de ternura y sabiduría femenina, pero no esperaba menos de una Maleducada como Vanesa (Dúas Lúas en la página y blog Maleducadas). Otro punto original es el modo circular en el que está escrita, no se puede apreciar ni saborear el principio de forma adecuada hasta llegar al final de la novela, de hecho yo lo releí para apreciar todo lo que no pude hacer al comenzarla. La creación de los escenarios y los personajes está muy trabajada y es impecable, casi puedes ver cada lugar y momento que se describe y los personajes crecen a lo largo de la novela dejando una gran huella.
Lo dicho, una delicia de novela, que tiene mucho donde escarbar y que contiene muchas sorpresas.

Sinopsis (Urco Editorial)
Daia Dalúa cruza Europa nun tren que a levará cara a un destino frío onde coñecerá a calor dos amigos. Con eles, deberá descubrir que se agocha tras o po centenario dun libro laretas que lles pide axuda para salvar á Degon Aerinaira. Mais, quen é a Degon Aerinaira? Poden fiarse da mensaxe dun libro que se dedica a posuír, a dicir de Daia, a incautas alumnas de primeiro como Fiona, a súa irmá? Foi casualidade que aquel vello libro caese nas súas mans? Mais Daia non cre nas casualidades. Se ti tampouco cres nelas, mergúllate nesta historia que ninguén lembra para coñecer a resposta. Ao cabo, non é casualidade que esteas a ler este anticipo... Us kroguinin, Degon Aerinaira? Onde estás?...

Ninguén Lembra (fragmento)

«Mais podería vivir así, naquel tempo tan diferente ao seu, sen saber o que fora daquel pobo seu, polo que arriscara tanto? Fora ela, a Mintrae Aerineia, a Gran Raiña do seu pequeno e Gran Reino. Fora ela quen lle encargara a misión de cruzar a outro tempo. Portaba un obxecto que pertencía a unha persoa que agardaba no outro tempo. Alí sabería máis. Todo tan confuso...»

lunes, 28 de agosto de 2017

DIME ALGO SUCIO



RESEÑADA por Ricardo Cortat para LIBROS, el 15 de Mayo de 2013.
En dos ratos sueltos y media tarde me he leído "Dime algo sucio" de Diego Ameixeiras.
Un relato de historias cruzadas en una ciudad escondida bajo el seudónimo de Oregon y que bien podría ser Orense, que lo es.
Una adolescente, un vendedor ambulante, unos novios, una mujer sola, una pareja joven, un taxista... y un ambiente opresivo y una historia descarnada y desagradable como colofón.
Podría ser una novela policiaca pero es una novela cotidiana, de desgracias, de vidas en vía muerta, de... ¡cielos, que parezco un crítico de verdad!
Bromas aparte, una novela donde todo se degrada, las relaciones, la vida...
Me ha gustado. Incluso con el ligero mal sabor de boca que me ha dejado.

Sinopsis (Ed. Xerais)
A policía de Oregón atopa unha parella de cadáveres no interior dunha nave industrial abandonada. O home negro está axeonllado no chan colocando as últimas novidades en primeira liña da manta. Nelson, o grafiteiro, preparou nun muro da marxe esquerda do río unha versión manga do retrato de Laura, a moza que practica tres horas semanais de kung-fu. Ánxela confésalle a Marga que non quere nada que lle recorde a Xaime, desexa que desapareza da súa cabeza, matar os seus recordos. O taxista sorpréndese cando le o texto que os dous homes sen teito escribiron no seu cartón: «o rumor da melancolía é o son dunha orquestra ao lonxe.» Dime algo sucio de Diego Ameixeiras é unha novela de intriga que pretende desvelar o misterio que une as vidas cruzadas de persoas moi diversas, que buscan atopar un anaco de esperanza nalgunha das fendas da cidade cero. Escrita cunha prosa áxil e directa, amosando unha eficacia narrativa extraordinaria, esta cuarta novela confirma a madurez literaria de Diego Ameixeiras, un dos autores máis orixinais e valiosos da narrativa galega do século XXI.

domingo, 27 de agosto de 2017

AIRE NEGRO



RESEÑADA por losrelatosdepatri para LIBROS, el 20 de Abril de 2013.
Termino "Aire negro" de Agustín Fernández Paz.
Una novela cautivadora, por una parte, trata del poder terapéutico de los libros, de ese poder que tienen para establecer un vínculo entre dos personas y está lleno de referencias literarias.
Por otra parte es un libro lleno de intriga, amor, fantasía y terror.
Me ha gustado mucho, solo pondría una pega, la de que en determinados momentos tienes la misma sensación como cuando ves una película de terror y te parece mentira que algún personaje vaya precisamente donde no debe ir, y queda como un poco forzado.
Pero en general, es una gran novela, una novela que hace que te mantengas pegado a sus páginas. Esta novela además de estar publicada en gallego, también lo está en castellano, así que no tenéis excusas para no leerla .

Sinopsis (Ed. Xerais)
Cando o doutor Vítor Moldes comeza a traballar na clínica psiquiátrica Beira Verde, ten como primeira paciente a Laura Novo, unha muller coa memoria borrada, que ocupa as horas do día en escribir de xeito compulsivo o seu nome, aferrada a el coma se fose o único resto dalgún naufraxio emocional. Mediante unha terapia innovadora, o doutor consigue que a paciente abandone a súa prisión interior e comece a lembrar o seu pasado.«Escríbao todo, reviva outra vez o que pasou. Escriba o que non é capaz de expresar con palabras en voz alta. Así irán collendo sentido as lembranzas que agora permanecen enmarañadas na súa memoria.» O doutor conseguirá que Laura rememore todo o que lle sucedeu nos meses anteriores, cando unha escura sombra parecía ameazar a súa vida. Ningún dos dous podía imaxinar que lle estaban abrindo a porta a unha realidade terrible, ao esqueceren que por baixo da tranquilizadora superficie da vida os terrores máis fondos agardan a ocasión propicia para destruírnos


sábado, 26 de agosto de 2017

LAS CRÓNICAS DEL SOCHANTRE


Recomendado por Dani Tavares el 1 de Noviembre de 2013.
Pues mi recomendación para el día de difuntos es la siguiente (digo yo que algun@ lo pillara...)

Yo recomendaría su lectura en gallego As Crónicas do Sochantre (Ed. Galaxia)

Sinopsis (Ed. Galaxia)
Unha historia contada a través dun fidalgo Bretón que se desenvolve durante a Revolución francesa, época que Cunqueiro escolle para sorprendernos cos seus coñecementos históricos e co seu dominio dos distintos rexistros literarios.
Son as crónicas dos espectros as que chegan ao lector na voz do Sochantre Pontivy. Nos tempos da Revolución Francesa, o sochantre viaxa polos camiños da Bretaña acompañado por unha comitiva de mortos contadores de historias. En palabras de Carballo Calero, "asombra a coherencia xeográfica e histórica" do libro, no que se bota de ver o fondo coñecemento que Cunqueiro posuía do país da Bretaña coma dos costumes franceses da época da Revolución.
Historias de misterio e crime, que o autor escribiu cun gran talento creador, acaban por seducir a todo tipo de lectores. As crónicas do Sochantre, publicadas no ano 1956, son hoxe un clásico da literatura galega
Las crónicas del Sochantre (fragmento)

"Aterido se sentía el señor sochantre de Pontivy al levantarse tan temprano, y más todavía en un tiempo como aquel, vestido de cierzos de la Mancha, lluvias frías atlánticas y calladas y heladas nieblas del río Blavet, que impedían que el sol bri...llase en el mundo. Sin salir de la cama, muy surtida de mantas, calzaba las medias de lana de Vitré, bien teñidas de morado con palo de Sicilia; se ataba al cuello el babero planchado de almidón, arrojaba el gorro de dormir, se acomodaba el solideo, y aclarándose con el rapé matutito, saltaba del lecho estruendosamente, pateando el suelo, gritando en latín, estornudando, llamando a madame Clementina mientras se apretaba las cintas del calzón del delantal y abrochaba el chaleco de botonadura roja, y por si madame no le había oído, se ponía a repicar la campanilla como acólito de Pascua. Y entraba madame Clementina con sus rizadoras de boj puestas, palmeando como en el teatro porque el señor sochantre se había levantado temprano y tan valiente en aquella cruda mañana, y se arrodillaba para abrochar en la canilla los seis botoncitos de plata del calzón del sochantre, y mientras lo hacía, el sochantre apretaba las rizadoras de boj en la cabeza de madame Clementina, pues siempre se le antojaba que estaban algo flojas. Todas las mañanas se repetía esta fiesta."


RESISTENCIA



Semi-Reseñada por Noelia Vallina el 23 de Noviembre de 2013.
"Resistencia" de Rosa Aneiros, me está levantando dolor de cabeza...pero no porque no me guste, es que leer en gallego me cuesta un poco, y si encima utiliza un vocabulario tan rico, necesito leer dos veces para ubicarme...pero todo sea por el plurilingüismo ese del que tanto hablan...

Sinopsis (Ed. Xerais)

Resistencia, a obra que constitúe o debut de Rosa Aneiros en Xerais Narrativa, percorre a historia política e social de Portugal, a través da vida de personaxes pertencentes a varias xeracións, desde os anos vinte ata os anos noventa do século XX. Mercé ao relato, a través dunha voz narrativa omnisciente, preferentemente presentada en terceira persoa, que protagonizan os personaxes principais –Dinís e Filipa– artéllase un percorrido centrado na represión exercida en Portugal durante as dictaduras de Salazar e Marcelo Caetano e na actividade da resistencia clandestina antifascista; un pano de fondo fundamental entretecido co relato dun bo número de historias de amor, entre as que salientan a de Dinís –un obreiro da fábrica de vidro Irmáns Stephen– e Filipa –filla dun rico comerciante de Coimbra–. Dinís e Filipa namoran perdidamente sen calibrar as consecuencias. O Pinhal do Rei, no oeste portugués, converteuse no testemuño da vida. Pero ninguén pode escapar ós designios do tempo e a vida dos amantes viuse marcada polas adversas circunstancias políticas que desangraron Portugal ata a Revolución dos Caraveis. Para os protagonistas a militancia política non foi unha opción senón unha esixencia e tiveron que pelexar contra a miseria e contra os seus propios sentimentos. E loitaron desesperadamente coa única arma da que dispuñan: a resistencia. Resistencia é unha novela de amores afastados na que todo o move o amor, que case sempre nace inocente e que axiña se vai tornando complexo é difícil. Unha novela memorable que se move entre a exaltación da resistencia política exercida por algúns personaxes e o amor entendido como algo cruel que converte as persoas en escravas. Novela apaixonante, escrita co ímpeto da vida, difícil de esquecer; Resistencia é, pois, toda unha singradura a través da historia portuguesa da man de dúas familias maldicidas pola escravitude do amor, a morte e o silencio.

A ESMORGA


RESEÑADA por Noelia Vallina para LIBROS, el 11 de Diciembre de 2013.
Ya sé que sufrir leyendo es de tontos, pero es lo que me pasa con "A esmorga" de Blanco Amor, un clásico gallego que me está dejando las neuronas fritas...

Sinopsis (Ed. Mar Maior)
Innovadora y perturbadora, cuenta la itinerancia de tres personajes marginales (el Castizo, el Bocas y el Milhombres) por las calles envueltas en lluvia de la ciudad de Auria. Veinticuatro horas de narración veloz e inexorable, repletas de tensión transgresora y absorbente. Una bajada a los infiernos que es, también, un viaje hacia la heterodoxia.

A Esmorga (fragmento)

"- Non señor, non lle foí eisí como esta nese papel que leron, que os papeis teñen conta do que lles poñen enriba, anque non foi moito o que entendín. Eiquí, o siñor, bulía moito a ler, e amais diso non estamos moi afeitos a ouvir ler en castelán; que eiquí non o falamos; e cando un que non sexa señorito se bota a falalo, decímoslle que fala castrapo... Pro con todo non foi eisí anque o diga a Guardia Civil, a tía Esquilacha ou o sulsuncordia, con permiso da súa cara. Nin do escomenzo das cousas, nin do que veu dempois, nin do remate ninguén sabe nada porque ninguén viú nada, ou si o viron non repararon, que una cousa é vere e outra reparare"

A MEMORIA DA CHOIVA



RESEÑADA por Noelia Vallina para LIBROS, el 15 de Diciembre de 2013.
Seguimos en gallego, esta vez me quedo con Pedro Feijoo y "A memoria da choiva", cuyo eje central es la vida de Rosalía de Castro.
Estupendo!
Ya me había gustado el anterior, y creo que éste mejora un poco

Sinopsis (Ed. Xerais)

"Cando Xosé Carneiro, coñecido psicanalista e polémico colaborador televisivo, aparece co peito aberto no seu piso da compostelá rúa República do Salvador, son dúas as cousas que chaman a atención do xornalista Aquiles Vega e da profesora Sofía Deneb. A primeira é a brutalidade, a violencia extrema con que o crime foi levado a cabo. A segunda, ese detalle que non encaixa na escena: unha estraña peza de ferro chantada no corazón. En realidade, a de Carneiro non é máis que a primeira dunha cadea de mortes en serie, unha carreira contra o reloxo na que Aquiles terá non só que comprender que é o que está pasando, senón cal é o papel que en toda esta historia xoga un dos nomes máis importantes da nosa literatura, aquel sempre rodeado de misterio e escuridade. E, sobre todo, terá que saber quen é Adriano...
Logo do éxito recibido pola súa primeira novela, Os fillos do mar, regresa Pedro Feijoo cunha nova aventura, desta volta chea de versos, de sangue, de amor e de odio, pero mantendo intacta a súa máxima por bandeira: ante todo, o entretemento e o pracer de lectores e lectoras.W

viernes, 25 de agosto de 2017

NADA SE ESQUECE


RESEÑADA por losrelatosdepatri para LIBROS, el 6 de Abril de 2013.
He terminado "Nada se esquece" de Puri Ameixide.
Una delicia de lectura. En esta novela se nos narra la historia de una niña muy especial, Laura, y de su paso precoz de la niñez a la madurez. Es una historia de crecimiento personal, de descubrimiento del mundo de los adultos, de los desengaños y sobre todo de los cambios. Cambios porque ha de abandonar el mundo que conoce, el mundo en el que vive, y también porque ella misma decide cambiar, madurar, "dejar de ser como avestruz" y enfrentarse al mundo y a todas las situaciones. Laura es una niña muy vital, con una gran imaginación e inteligencia y con un humor muy especial. Es una novela que arranca sonrisas cómplices, con el que te ríes con las ocurrencias de Laura y también contiene su pizca de tristeza y melancolía.
Para mí doblemente especial esta novela, por un lado he tenido la suerte de conocer a la autora en el Taller Literario de Redelibros y allí me quedé embelesada escuchando lo que escribía, además está novela la había escrito ya en aquel entonces y se decidió a publicarla después de recibir nuestro ánimo y decirle el gran talento que tiene. Por otra parte, la novela está ambientada en la ciudad en la que vivo y en la que he estudiado, por lo que la he sentido de una manera especial, nunca se dice en que lugar vive Laura, pero yo lo he visto en mi mente con sus descripciones y referencias a lugares, me he emocionado mucho, porque es una ciudad pequeñita y nunca había leído una novela ambientada ella. Bueno, en resumen, es una novela increíble, se disfruta muchísimo.
La recomiendo de corazón.

martes, 16 de agosto de 2016

LAS VOCES BAJAS-----AS VOCES BAIXAS


Yo no sé, si aquellos que no compraron el pan en la tienda de Asunción; no fueron con sus padres, y luego con sus amigos, a tomar vinos al Dos Ciudades;  los que no conocieron el río Monelos y el barrio de Monte Alto o la república independiente de Castro de Elviña, tal como eran, sabrán encontrar lo que yo he hallado en esta maravillosa novela, no lo sé, pero creo que si...¡ 
Creo que encontrarán su infancia, su juventud, a sus padres y sus abuelos, a sus hermanos y hermanas, su vida entera en, apenas, 140 paginas poéticas y duras, irónicas y serias, de risas y llanto, de aventuras, de libros, de radio y fútbol, de amor, de mucho amor¡¡¡ 
As voces baixas (Las voces bajas), las hemos oído y todavía resuenan en nuestra memoria, bajas y secretas, como la propia vida. 
La he leído en gallego y en castellano, a todo el que pueda y quiera le recomiendo el gallego, un idioma hermoso que en la pluma de Manolo Rivas es, sencillamente, sublime. 
Querida amiga Calipso Breogan, tienes que leerla inmediatamente, en ella estamos tu y yo aunque nuestros nombres no se mencionen, ahí estamos tod@s¡

Por si mi presentación no ha sido lo suficientemente convincente, un fragmento (dos fragmentos) para convencer a los descreídos y a los que nunca hayan leído a Manuel Rivas.

1. El primer miedo

Estábamos solos, María y yo, abrazados en el cuarto de baño. Fugitivos del terror, nos escondimos en aquella cámara oscura. Los días de tempestad se podía oír allí el bramar marino. Lo de hoy era el refunfuñar oxidado, asmático, de la cisterna. Por fin, oímos su voz. Llamaba por nosotros. Primero con desasosiego. Luego, con creciente angustia. Deberíamos responder. Dar señal de vida. Pero ella se anticipaba. Oímos su jadeo, el atropello de sus pasos, como el olfatear excitado de quien encuentra el rastro. María abrió el pasador. Ella empujó la puerta, arrastrando la luz, todavía con la tormenta en los ojos. Su miedo era el de quien llega a casa y no encuentra a los hijos que dejó tranquilos y jugando. Nuestro miedo era todavía más primitivo: era el primer miedo. (Página 9) Versión en castellano


Capítulo II
Sentado na maleta do emigrante

Durante un ano, o meu asento no estrano parvulario foi unha maleta. Era como estar sentado na Estación Marítima ou en Aduanas.
Despois do primeiro medo, o do ataque dos cabezudos, miña nai decidiú que non podíamos ficar sós tanto tempo a miña irmá María e mais eu, mentres ela facía a súa ruta de leiteira. Ás veces coidaba de nos a miña madriña Amelia, que vivia no andar veciño. Pepe Couceiro, meu padriño,  era un apaixonado da mecánica e do progreso científico. Durante un tempo centrou o seu enxeño nos motores de explosión. Foi quén de construir un automobil bipraza a partir da estrutura dunha motocicleta. A súa intención era percorrer con aquela especie de cápsula as estradas galegas e mesmo ir mais aló dos Pireneos, a Europa. Tiña unha frase enigmática. Nos países avanzados, "todo o campo é paisaxe". E ollaba o horizonte próximo con fatalidade científica, coa magóa de que o país galego non se redimiría endexamais  nin un centímetro. (Páxina 19) Versión en galego

sábado, 28 de marzo de 2015

ARREDOR DE SÍ

En este Marzo ventoso y lluvioso de 2015, se cumplen 127 años del nacimiento del insigne galeguista Ramón Otero Pedrayo, poco conocido fuera de Galicia, fue y es patriarca de las letras gallegas, impulsor de la literatura en gallego, fundador e integrante de la Xeración Nós. 
Militante del Partido Galeguista fue diputado en el parlamento de la II República y escribió novela, ensayo y poesía. 
La novela que, hoy,  recomiendo es más un relato de la trayectoria vital de la Xeración Nós que una autobiografía de Don Ramón, como se ha dicho muchas veces, es verdad que hay datos autobiográficos pero, aun sin carecer de interés, no son lo más importante de la novela.
Esta obra resume el dilema de hombres y mujeres que fuera y dentro, no tienen otra identidad que Galicia, mujeres y hombres que tienen a Galicia en el pensamiento y en el corazón que alienta al ritmo de esta tierra ingrata, esta madrastra que nos quiere aunque no lo reconozca, nunca. 

Recomendable para los que quieran conocer el fenómeno del nacionalismo gallego en todas sus proyecciones. Su protagonista, Adrián Solovio no es, sólo, un trasunto de Otero Pedrayo, el y los que le rodean son Galicia.
Arredor de sí, publicada por primera vez en 1930 es la novela fundacional de la Xeración Nos, una aventura espiritual de Don Ramón y de Galicia entera.
Un fragmento de esta maravilla, en gallego y castellano para los que se animen a "conocernos por dentro", tal como somos, tal como nos gustaría ser:

Fala Don Bernaldo:
“Quixen erguer o sentimento cristián da Galicia. Xuntar todo o esforzo dos galegos pra fundar un Reino. Ningún rei na Terra. A nosa Nación presidida soamente por Xesús.
Voltar a un cristianismo sinxelo /.../ Unha nación toda labrega e mariñeira, inimiga da riqueza, unha nación que cantara na fermosa lingua dos campos a gloria de Deus.
Tiven esa arela. Prediquei, escribín, avencellei vontades. Ameazáronme coa pauliña. Chamábanme tolo os compañeiros. Nas festas afastábanse de min coma se fora un gafo. Había xente que me seguía. Non tiven valor. /.../ Demitín o meu beneficio. Choraban algúns vellos patróns de pesca. Vin pra casa. Siñificaba o enterro do meu vivir."

                                  DON RAMÓN OTERO PEDRAYO ( Arredor de si)
Habla Don Bernardo:
"Quise levantar el sentimiento cristinao de Galicia. Juntar todo el esfuerzo de los gallegos para fundar un Reino. Ningún rey en la tierra. Nuestra Nación presidida solamente por Jesús.
Volver a un cristianismo sencillo. Una nación toda labradora y marinera, enemiga de la riqueza, una nación que cantara en la hermosa lengua de los campos la gloria de Dios.
Tuve ese anhelo. Prediqué, escribí, uní voluntades, me amenazaron con la pauliña. Me llamaban loco, los compañeros. En las fiestas se apartaban de mi como si fuera gafe. Había gente que me seguía. No tuve valor.....Renuncié a mi beneficio. Lloraban algunos viejos patrones de pesca. Volvía a casa. Significaba el entierro de mi forma de vida."

                                 DON RAMÓN OTERO PEDRAYO (Alrededor de sí)